جهش ژنی یافته شده در خون زن ١١٥ ساله ممکن است

 راز عمر را برملا سازد

برگردان : شکاک منطق

*********************** 

برگرفته شده از صفحه : کانون اگنوستیک ها و آتئیستهای ایران

پیمان پایدار

------------------------------

خانم هندریکه فان آندل هلندی (Hendrikje van Andel-Schipper) در سال ٢٠٠٥ در سن ١١٥ سالگی از دنیا رفت، و ایشان یکی از سالمندترین انسان های روی زمین به حساب می آمدند.

...

برای زنی در آن سن وضعیت جسمانی خیلی خوبی داشتند و البته ایشان آنقدر نسبت به علم سخاوتمند بودند که بدن خود را پس از مرگ به گسترش دانش ببخشند.

آزمایشاتی که در مرکز درمانی دانشگاه آمستردام بر ایشان انجام شد، پژوهشگران توانستند جهش هایی که یاخته های سوماتیک (somatic cells - به یاخته‌هایی گفته می‌شود که در پیدایش بافتها و اندامهای بدن نقش‌آفرینی می‌کنند) در طول عمر ما دارند را بررسی کنند.

 

این پژوهشگران در مقاله ای که در ژورنال Genome Research منتشر کردند، این تیم تحقیقاتی اعلام کرد که توانسته ٤٥٠ جهش در یاخته های سوماتیک موجود در گلوبول های سفید سالم این خانم پیدا کند.

 

آنها همچنین فهمیدند که این جهش ها در بخشی از قسمت های کدگذاری نشده ی رشته DNA که در سیر فرگشتی مهم نیستند انجام شده و به تعبیری جهش های مسافر و بیخطر محسوب می شوند (برخلاف جهش هایی که در بخش اصلی رشته DNA صورت می گیرد و خود را به صورت بیماری نشان می دهد).

 

در اغلب مورد هنگام تقسیم سلولی اشتباه در کپی برداری ژن ها صورت می گیرد که ما آن را جهش می نامیم، و بسیاری از این جهش ها مضر هستند و به بیماری می انجامد. برای همین بدن ما تا جایی که می تواند سلول های مضر را دفع می کند. در مورد خانم آندل بدن ایشان بطور خیلی موثر و کارامد این سلول های مضر را به بیرون از بدنشان هدایت کرده و همانطور که گفته شد تنها جهش هایی که مضر نبوده اند را نگهداری کرده است.

 

این تحقیق نشان داد که گلوبول های سفید این خانم تنها از دو سلول بنیادی تقسیم می شدند، این نشان می داد که حوضچه ی سلول های بنیادی ایشان بشدت فقیر شده است چراکه در بدو تولد ما حدود ٢٠,٠٠٠ سلول بنیادی داریم. 

 

محققان همچنین یافتند که تلومر (کلاهک کروموزوم ها که از کروموزوم نگهداری می کند) سلول های خونی ایشان بسیار کوتاه بودند؛ تقریبا ١٧ برابر کوتاه تر از تلومر سلول های مغزی ایشان.

 

در هر بار تقسیم سلولی تلومر ها هم کوتاه می شوند و گاهی به حدی می رسند که دیگر توانایی محافظت از کرومزوم را ندارند و سلول در اصطلاح می میرد.

مجموعه ی این یافته ها به دو نتیجه اساسی که البته چندان هم شگفت آور و جدید نبودند رسید که دلیل محدودیت سن ما را نشان داد؛ نخست اینکه سن ما به میزان سلول های بنیادی درون بدنمان بستگی دارد و دیگری اینکه تلومرها نقش اساسی در زنده مند سلول ها و در نتیجه زنده ماندن ما دارند.

 

پس در نتیجه اگر روزی بتوان این دو مهم را کنترل و ترمیم کرد می توان محدودیت سن طبیعی انسان را از میان برداشت که از دید دانش و فن آوری چیز غیرقابل دسترسی نیست.

http://www.newscientist.com/article/dn25458

blood-of-worlds-oldest-woman-hints-at